Het hesje, de macht en de mens
We waren op weg naar een zomerfair.
Een gezellige middag, lekker weer, slenteren langs kraampjes.
Ik zag een lege parkeerplek en zette de auto neer.
Niks bijzonders — tot ik uitstapte.
“Ook u parkeert zomaar zonder naar onze aanwijzingen te luisteren.”
Hij stond daar: een vrijwillige verkeersregelaar.
Fel in zijn woorden, kort van toon.
Geen groet, geen blik. Alleen die opmerking.
Hard. Oordelend. Ongevraagd.
En ik dacht:
Als ik hem had gezien, had ik natuurlijk geluisterd.
Want tijdens mijn opleiding leer ik juist: frustratie uit zich vaak in gedrag.
Mensen die grenzen overschrijden, doen soms al de hele dag hun best — zonder resultaat.
En misschien gold dat ook voor hem.
Hij stond daar waarschijnlijk al uren.
Iedereen deed maar wat. Niemand luisterde.
En nu… was ík zijn grens.
Ik voelde de spanning in mezelf.
De reflex om iets terug te zeggen.
Maar ik deed wat ik heb geleerd:
begrenzen met rust en respect.
Ik zei dat de manier waarop hij me aansprak niet klopte.
Dat ik hem begreep,
en dat ik zelfs respect had voor zijn inzet.
Maar ook dat je mensen niet kunt corrigeren zonder respect.
Dat communicatie óók gaat over toon, moment en menselijkheid.
En toen gebeurde er iets bijzonders.
Hij keek me aan. Zijn houding veranderde.
Hij bood zijn excuses aan.
Zijn hoofd was vol. Hij was vast moe.
Het was hem gewoon even te veel geworden.
En ik… snapte dat.
Misschien zou ik na zo’n dag ook mijn controle verliezen.
That’s life.
Maar juist daarom is het zo belangrijk dat we elkaar helpen bewust te blijven.
Niet door hard te reageren, maar door menselijk te begrenzen.
Want het hesje geeft je misschien een beetje macht —
maar het is je stem die laat zien of je ook gezag hebt.
En dat geldt niet alleen op parkeerplaatsen,
maar overal waar mensen elkaar raken.
