Ik ben Frank.
Vader, partner en ambulancechauffeur. En ja, ook trainer — maar bovenal gewoon mens.

Ik woon in Elst, samen met mijn vrouw Deborah, onze twee kinderen Ian en Rozemarijn, en onze honden die me elke dag laten zien dat trouw en rust vaak in het kleine zit.

Na een drukke, soms zware dag op de ambulance vind ik het heerlijk om thuis te komen. Naar mijn gezin.
Naar de rust van het dorp. Even geen prikkels. Geen haast. Gewoon zijn waar ik ben. Soms vind ik die rust boven een bonsaiboompje,  klein werk dat grote aandacht vraagt. Het helpt me te vertragen, geduld te hebben en te onthouden dat vormgeven tijd kost. Ook bij mensen.

Ik sport graag om mijn hoofd leeg te maken en scherp te blijven. Want als je fit bent, fysiek én mentaal , kun je beter presteren in situaties waarin je er écht moet staan.

Wat me het meest bezighoudt, is gedrag. Menselijk gedrag. Niet om te oordelen, maar om te begrijpen.
Waarom doet iemand wat hij doet? Waar komt spanning vandaan? Wat blijft er ongezegd? Ik ben niet van de grote woorden. Wel van eerlijkheid, aandacht en doen wat nodig is. Niet perfect, wel echt.

Als ambulancechauffeur heb ik geleerd wat nabijheid betekent. Dat je er moet staan op momenten dat het er écht toe doet. Zonder poespas. Misschien is dat ook hoe ik in het leven sta: Aanwezig en betrokken, kalm waar het kan, scherp waar het moet.

Ik geloof dat veiligheid begint bij menselijkheid. En als jij hier bent en denkt: "Ik voel wie hij is" — dan hebben we elkaar al een beetje gevonden. Vanuit die menselijkheid geef ik ook mijn trainingen. Altijd praktisch, altijd eerlijk, en altijd afgestemd op wat er écht speelt. Omdat ik mensen wil helpen sterker te worden, in hoe ze kijken, reageren en blijven staan.

Met vriendelijke groet,
Frank