Ben je ooit hulpverlener af?

Afgelopen week reden mijn vrouw Deborah en ik samen naar de BaristaShop in Veenendaal. Een ontspannen ochtend, het vooruitzicht van een goed ontbijt en gewoon even samen tijd maken. Totdat we langs een ongeval kwamen.

Nog voordat ik er goed en wel over nadacht, stond ik stil. Gordel los, portier open, naar buiten. Mijn ogen scannen, mijn hoofd schakelt. Wat zie ik? Wie heeft hulp nodig? Waar begin ik?

Het is die automatische reflex die er al jaren in zit. Vijftien jaar ambulancezorg laat je niet zomaar los. Je leert kijken, handelen, verantwoordelijkheid nemen. Het is alsof je systeem op een ander niveau werkt zodra er iets gebeurt.

En terwijl ik daar stond, vroeg ik mezelf af: ben je ooit hulpverlener af?

Misschien niet. Want hulpverlenen stopt niet wanneer je je uniform uittrekt of de sirene uitgaat. Het zit in hoe je kijkt naar de wereld. Je ziet risico’s die anderen missen. Je voelt de urgentie als er iets misgaat. En je neemt verantwoordelijkheid, ook al was je die ochtend gewoon onderweg voor een kop koffie.

Die reflex heeft me gevormd. En eigenlijk herken ik diezelfde reflex in mijn werk van nu. Als agressietrainer gaat het ook over alertheid. Over signalen herkennen, spanning zien groeien en dan bewust kiezen: wat doe ik wel, wat doe ik niet? Hoe blijf ik rustig en menselijk, terwijl de situatie vraagt om stevigheid en regie.

Misschien ben je nooit hulpverlener af. Misschien draag je het altijd met je mee. En misschien is dat ook wel precies de waarde: dat het deel wordt van wie je bent — als mens, als trainer, als partner, als vader.

Ik geloof dat het je rijker maakt. Omdat het niet alleen gaat om helpen op het moment zelf, maar ook om zien wat mensen nodig hebben om zich veilig te voelen. En dat is waar ik me elke dag opnieuw voor inzet.