Van Bastogne tot vandaag

Onze vakantie bracht ons dit jaar naar de bossen rond Bastogne.
Een gebied waar tachtig jaar geleden jonge mensen hun leven gaven voor iets groters dan henzelf: onze vrijheid.

Tussen de bomen voelde ik de stilte van hun moed, hun angst, hun hoop.
Ze vochten voor een wereld waarin wij konden zijn wie wij zijn, zonder angst.

En dan kom ik terug in het hier en nu.
Een samenleving waarin een meisje van 17, Lisa, niet meer veilig thuis kon komen. Een jonge vrouw, beroofd van haar leven.
Een samenleving die opnieuw faalt in haar belofte van vrijheid en veiligheid.

Ik heb zelf een prachtige dochter van 17 die in een grote stad studeert.
En precies daardoor komt dit zo ontzettend dichtbij.
Want vrijheid en veiligheid zouden nooit vragen mogen oproepen.
Niet: komt ze wel veilig thuis?
Niet: moet ze achterom kijken?
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn.

We zeggen graag dat we geleerd hebben van de geschiedenis.
Maar hebben we dat echt? Telkens wanneer er iets gebeurt, zoeken we naar een makkelijke verklaring. We wijzen met de vinger – naar de ander, naar omstandigheden. Maar misschien is de echte vraag: kijken we nog wel in de spiegel?

Wat maakt dat wij als mens denken het recht te hebben om elkaar iets af te nemen?
Elkaars vrijheid.
Elkaars veiligheid.
Elkaars waardigheid.
Soms zelfs elkaars leven.

De strijd die toen werd gestreden, lijkt vandaag opnieuw voor ons te liggen. Niet tegen een leger of een vijand in uniform.
Maar tegen iets dat veel dichterbij zit: het verlies van respect, het wegzakken van waarden, het vergeten van menselijkheid.

Vandaag vraagt de tijd ons opnieuw om te strijden.
Niet met wapens, maar met bewustzijn.
Strijden voor ons gelijk.
Strijden voor ons mens-zijn.

De bomen van Bastogne herinneren ons aan moed.
De naam van Lisa herinnert ons aan kwetsbaarheid.

Beiden fluisteren ons dezelfde waarheid toe:
We hebben een verantwoordelijkheid naar elkaar. Laten wij die ook nemen.